Konwencja o prawach dziecka została przyjęta 20 listopada 1989 roku. Jej projekt został zgłoszony w ONZ już w roku 1978, jednak prace nad ostatecznym kształtem dokumentu zajęły aż 10 lat. To najważniejszy w historii dokument o międzynarodowym znaczeniu w całości poświęcony dzieciom. Został ratyfikowany przez 196 państw.
Konwencja o prawach dziecka to przełom w podejściu do praw dziecka, ale nie pierwszy dokument, który o prawach dzieci wspominał.
Po zakończeniu I wojny światowej z inicjatywy Ligi Narodów przyjęto w 1924 roku Deklarację Genewską - pierwszą umowę międzynarodową, która takie zapisy uwzględnia. Przełomowym momentem dla rozwoju kodyfikacji praw dziecka było proklamowanie przez ONZ Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka w 1948 roku. I mimo iż w tytule dokumentu prawa dziecka nie zostały ujęte explicite, to miał on duże znaczenie dla przypisania praw dzieciom jako kategorii „wszystkich ludzi”. Poza tym w treści dokumentu możemy znaleźć odniesienia do szczególnych praw i opieki, które przysługują matce i dziecku.
W 1959 roku Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych proklamowało Deklarację Praw Dziecka. Dokument jasno wskazywał, że dziecko powinno być objęte specjalną ochroną i opieką. Zawierał 10 zasad, które kompleksowo ujmowały kwestię ochrony dziecka w różnych sferach życia.